رسالت عشق

درد کم نیست که با گریه به پایان برسد

وای از آن لحظه که دریاچه به طوفان برسد !

جمعه ای دیگر از اندوه زمین رد شده است

درد ما در همه آفاق زبانزد شده است

پس کجایید ؟! جهان معجزه گر می خواهد

آسمان بی کس و تنهاست , پدر می خواهد

شاخه ای یاس به پروانه امانت بدهید

قدر یک گریه به ما شانه امانت بدهید

ما از آن طایفه هستیم که حاشا شده است

دلمان کورترین نقطه ی دنیا شده است

روز و شب مرتع شیطان زده را بیل زدیم

بوسه بر دست برادرکُش قابیل زدیم !

سروها را همه , تا شاخه ی آخر کُشتیم

با تفنگی که پدر داشت , برادر کُشتیم

هر چقدر اشک بریزیم از این درد کم است

شانه داریم , ولی مختص تابوتِ هم است !!!