رسالت عشق

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است

جان را هوای از قفس تن پریدن است

از بیم مرگ نیست که سرداده‌ام فغان

بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

دستم نمی‌رسد که دل از سینه برکنم

باری علاج شکر گریبان دریدن است

شامم سیه‌تر است ز گیسوی سرکشت

خورشید من برآی که وقت دمیدن است

سوی تو ای خلاصه گلزار زندگی

مرغ نگه در آرزوی پرکشیدن است

بگرفته آب و رنگ زفیض حضور تو

هرگل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمی کنم

تقدیر قصه دل من ناشنیدن است

آن را که لب به جام هوس گشت آشنا

روزی «امین» سزا لب حسرت گزیدن است

درد کم نیست که با گریه به پایان برسد

وای از آن لحظه که دریاچه به طوفان برسد !

جمعه ای دیگر از اندوه زمین رد شده است

درد ما در همه آفاق زبانزد شده است

پس کجایید ؟! جهان معجزه گر می خواهد

آسمان بی کس و تنهاست , پدر می خواهد

شاخه ای یاس به پروانه امانت بدهید

قدر یک گریه به ما شانه امانت بدهید

ما از آن طایفه هستیم که حاشا شده است

دلمان کورترین نقطه ی دنیا شده است

روز و شب مرتع شیطان زده را بیل زدیم

بوسه بر دست برادرکُش قابیل زدیم !

سروها را همه , تا شاخه ی آخر کُشتیم

با تفنگی که پدر داشت , برادر کُشتیم

هر چقدر اشک بریزیم از این درد کم است

شانه داریم , ولی مختص تابوتِ هم است !!!

رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

اَلصَّدَقَةُ عَلى وَجهِها وَاصطِناعُ المَعروفِ وَ بِرُّ الوالِدَينِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ تُحَوِّلُ الشِّقاءَ سَعادَةً وَتَزيدُ فِى العُمرِ وَ تَقى مَصارِعَ السُّوءِ؛

صدقه بجا و نيكوكارى و نيكى به پدر و مادر و صله رحم، بدبختى را به خوشبختى تبديل و عمر را زياد و از مرگ بد جلوگيرى مى كند.

نهج الفصاحه ص549 ، ح 1869

وَ إِنْ شِئْتَ قُلْتُ فِی عِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ ( علیه‏السلام ) فَلَقَدْ كَانَ یَتَوَسَّدُ الْحَجَرَ وَ یَلْبَسُ الْخَشِنَ وَ یَأْكُلُ الْجَشِبَ وَ كَانَ إِدَامُهُ الْجُوعَ وَ سِرَاجُهُ بِاللَّیْلِ الْقَمَرَ وَ ظِلَالُهُ فِی الشِّتَاءِ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا وَ فَاكِهَتُهُ وَ رَیْحَانُهُ مَا تُنْبِتُ الْأَرْضُ لِلْبَهَائِمِ وَ لَمْ تَكُنْ لَهُ زَوْجَةٌ تَفْتِنُهُ وَ لَا وَلَدٌ یَحْزُنُهُ وَ لَا مَالٌ یَلْفِتُهُ وَ لَا طَمَعٌ یُذِلُّهُ دَابَّتُهُ رِجْلَاهُ وَ خَادِمُهُ یَدَاهُ

حضرت علی علیه السلام می فرمایند: اگر می خواهی از عیسی بن مریم بگویم ، که سنگ را بالش خود قرار می داد ، لباس پشمی خشن به تن می کرد، و نان خشک میخورد ، نان خورش او گرسنگی ، و چراغش در شب ماه ، و پناهگاه زمستان او شرق و غرب زمین بود ، میوه و گل او سبزیجاتی بود که زمین برای چهار پایان می رویاند ، زنی نداشت که او را فریفته خود سازد و فرزندی نداشته تا او را غمگین سازد ، مالی نداشت تا او را سرگرم کند ، و آز و طمعی نداشت تا او را خوار وذلیل نماید ، مرکب سواری او دو پایش ، و خدمتگذار وی ، دستهایش بود.

بخشی از خطبه 160 نهج البلاغ

بسم الله الرحمن الرحیم   

امام سجاد علیه السلام :

أشكَرُكُم للّه‏ِِ أشكَرُكُم للناسِ؛

سپاس گزارترين شما از خدا، سپاس گزارترين شما از مردم است.

الكافي: ج2، ص99، ح30